Automute gaat over zelfbeschadiging en is bedoeld voor iedereen die hiermee zelf of in de directe omgeving te maken heeft. Niet-(h)erkende zelfbeschadiging doet dubbel veel zeer. Als pijn niet gezien wordt, steken en bijten de afgewende blikken, de veroordelende woorden en de uitblijvende troost namelijk in de ziel en wond. Dit boek helpt om open over zelfbeschadiging te praten en er milder naar te kijken. Op school, in de hulpverlening, in je relatie en het gezin, met collega’s, vrienden, kennissen en groepsgenoten. “Een vertekend gevoel van rust Bewust Een roekeloze vlucht En dan is er de pijn”

'Dit boek begint bij het einde van mijn eenzaamheid. Of moet ik zeggen bij het begin van mijn huidige leven? Hoe dan ook, het boek komt niet uit de lucht vallen. Zonder mijn eigen eenzaamheid was ik nooit gekomen tot de woorden die uit mijn vingers schoten. En zonder die woorden had ik de eenzaamheid niet kunnen accepteren zoals ik dat nu doe.' Eenzaamheid is in onze samenleving in de zorghoek weggezet. Daardoor hebben we het te weinig over de verbinding en gemeenschappelijkheid die bij het onderwerp horen en te veel over de schadelijke gezondheidsgevolgen ervan. Er wordt over gesproken als een probleem waarvoor in semi-medische taal en onderbouwde hulpverleningsinterventies oplossingen moeten worden gezocht. Dit doet onrecht aan de persoonlijke betekenis en geeft geen ruimte aan een waardenvrije publieke dialoog. En niet in de minste plaats: het gaat voorbij aan onze menselijke verbeeldings- en verbindingskracht. Eenzaamheid laat zich het beste benaderen in de complete context. Het is een persoonlijk vraagstuk én een collectief onderwerp. Dat betekent dat aandacht nodig is voor het individuele welzijn en de gemeenschappelijke omstandigheden. Gedialogeerd is een biografische verkenning van eigen en andermans eenzaamheid. Het boek reikt naast een maatschappijbeschouwing veel hoop en inspiratie aan.

Een boek over eenzaamheid dat dit onderwerp eens vanuit meerdere facetten benadert in plaats van alleen uit de zorgkant.'Dit boek begint bij het einde van mijn eenzaamheid. Of moet ik zeggen bij het begin van mijn huidige leven? Hoe dan ook, het boek komt niet uit de lucht vallen. Zonder mijn eigen eenzaamheid was ik nooit gekomen tot de woorden die uit mijn vingers schoten. En zonder die woorden had ik de eenzaamheid niet kunnen accepteren zoals ik dat nu doe.' Eenzaamheid is in onze samenleving in de zorghoek weggezet. Daardoor hebben we het te weinig over de verbinding en gemeenschappelijkheid die bij het onderwerp horen en te veel over de schadelijke gezondheidsgevolgen ervan. Er wordt over gesproken als een probleem waarvoor in semi-medische taal en onderbouwde hulpverleningsinterventies oplossingen moeten worden gezocht. Dit doet onrecht aan de persoonlijke betekenis en geeft geen ruimte aan een waardenvrije publieke dialoog. En niet in de minste plaats: het gaat voorbij aan onze menselijke verbeeldings- en verbindingskracht. Eenzaamheid laat zich het beste benaderen in de complete context. Het is een persoonlijk vraagstuk én een collectief onderwerp. Dat betekent dat aandacht nodig is voor het individuele welzijn en de gemeenschappelijke omstandigheden. Gedialogeerd is een biografische verkenning van eigen en andermans eenzaamheid. Het boek reikt naast een maatschappijbeschouwing veel hoop en inspiratie aan.